جشنواره فیلم تریست: چطور گذشت / ایتالیا / مناطق / خانه

جایزه سینما Alpe Adria

جایزه سینما Alpe Adria برای مستند شایسته ای به “آکاسا – در خانه” رومانیایی Radu Ciornicuk تعلق گرفت ، در میان کسانی که بیشترین تیراژ را در یک سال جشنواره غیر عادی داشتند. خانواده بزرگ رومی Enache در پادگانی در منطقه ای باتلاقی در حومه بخارست زندگی می کنند. این کارگردان چندین سال است که از زمان کودکی بچه ها گرفته تا بزرگ شدن برای انتخاب خود ، او را تماشا و فیلمبرداری می کند. Ciorniciuc توانایی شکستن کلیشه ها ، بازی تقریبا بین آهنگ های کمدی و دراماتیک اجتماعی ، رفتن به عمق دنیای آنها و نشان دادن آن را از درون دارد. فیلمی مانند آغوش شخصیت های اصلی که به بینندگان نیز تسری می یابد ، جایی که ثبات و تقابل با شیرینی و پذیرش جبران می شود. از پادگانی که کودکان به صورت رایگان بازی می کنند و والدین از مراجعه به خدمات اجتماعی می ترسند (که این کار را با ترفندهایی حل می کنند) ، وقتی شهرداری پارک طبیعی Vacaresti را در این زمین ها ایجاد می کند ، آنها را به یک آپارتمان در شهر منتقل می کنند. بنابراین پسران شروع به مدرسه رفتن می کنند ، اما برخی از عادت های زندگی قبلی را که باعث دردسر آنها می شود ، حفظ می کنند ، مطابق با شیوه زندگی خود و با تأسف برای آزادی در کلبه های طبیعت. آکاسا فیلمی بسیار زیبا و جذاب است که به روشی اصیل می پرسد خوشبختی چیست و امید چیست. Ciorniciuc شیوه زندگی را که به نظر می رسد آشتی ناپذیر است ، با ندایی مقاومت ناپذیر به طبیعت ، با زندگی کمتر متمدن و منظم مقایسه می کند.

فیلمهای کوتاه

بهترین فیلم کوتاه “فراتر از آن روز است” دامجان کوچور با ذکر “Goads” ساخته آیریس باگلانه ، در حالی که جوایز تماشاگران به “پدر – پدر” صربستان توسط سردان گلوبوی اهدا شددرجه سانتیگراد (همچنین Cei – جایزه ابتکار عمل اروپای مرکزی) ، مستند روسی “Town of Glory” ساخته دیمیتری بوگولیوبوف و فیلم کوتاه “Love Is Just A Death Away” ساخته بارا آنا استیدژالوا.

شهرت شهرت شهرت خاصی دارد ، بیش از آنچه به نظر می رسد سیاسی و جاه طلبانه است. این کارگردان با صدای خود از النیا می گوید ، شهری در 400 کیلومتری مسکو ، نزدیک بلاروس ، جایی که خانواده اش از آنجا می آیند. مکانی که در سال 1941 از نازی ها آزاد شد و به طور سرزده با این واقعیت ها در ارتباط است و مکان های زیادی به قسمت های جنگ میهنی و بسیاری از جشن ها اختصاص یافته است. از جمله این شخصیت ها می توان به سرگئی ، محقق بقای ارتش اشاره کرد که در مناطقی که در آن می جنگیدند ، دانش آموز ماشا ، که آوازهای میهن پرستانه می خواند ، پوتین را می پرستد و به ارائه کتابش در مدارس می پردازد ، و یک زن مسن که رئیس جمهور را تحسین می کند ، به مراسم مذهبی می رود و جوانان را امیدوار می کند. “بوگولیوبوف تأکید کرد که در حالی که مسکو برای توسعه بین المللی باز بود و پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی توسعه یافت ، این استان به بحران افتاد و شهروندان چیزی برای باور ندارند. و سپس وجود دارد از سال 2002 مشاهده شده است که پوتین از عناصر تبلیغاتی و اجماع دوران اتحاد جماهیر شوروی استفاده مجدد می کند ، سرود ، احزاب و رژه نظامی را بازیابی می کند و در نتیجه ، تقریباً همه مانند النیا در کنار او به نظر می رسند ، دقیقاً از گذشته برای تقویت قدرت امروز استفاده می کنند.

جایزه رصدخانه قفقاز Trans-Europe در بالکان

این یک پرتره از یک نسل است ، و همچنین یک فیلم در مورد دوستی ، با تجزیه یوگسلاوی در پس زمینه “روزی روزگاری – یک مرد جوان” توسط ایوان راملیاک. مستند این کارگردان مستقر در زاگرب جایزه Osservatorio Balcani Caucaso Transeuropa ما را دریافت کرد. راملاک بیشتر با استفاده از عکس ها (به ویژه در سیاه و سفید) و فیلم های اواخر دهه 1990 و همچنین شهادت دوستان خود که هرگز خود و صدای خودشان را نشان نمی دهند ، سعی دارد چهره بهترین دوست خود مارکو را بازیابی کند. آنها در سال 1996 در رادیو دانشجو ملاقات کردند و رابطه بسیار نزدیک داشتند ، و علاقه زیادی به سینما داشتند (آنها آرزو داشتند با هم فیلم بسازند) و موسیقی (آنها عاشق فلا کوتی بودند) و تعطیلات. مارکو همچنین نوعی سایه دار و گریزان بود که دوست و کارگردان سعی کردند با ترکیب عناصر مختلف روی آن تمرکز کنند. نتیجه این تصویر ، پرتره ای از نزدیک ، دردناک تر از نوستالژیک ، از نسلی است که ضربه جنگ و نامه و پست را متحمل شده اند.

یکی دیگر از مستندهای خوب درباره جایزه Sky Arte ، منتسب به “Le Note de Charles” ساخته مارک دی دومنیکو. شخصیت اصلی چارلز آزناوور است که از طریق فیلم ها به او گفته می شود که خودش در تمام زندگی اش با استفاده از دوربینی که دوست دخترش ادیت پیاف در سال 1948 به او عکاسی کرده است عکسبرداری کرده است. خواننده با صدای روایی رومن دوریس می گوید: “تو من را می بینی ، اما من تو را نگاه می کنم” ، بسیاری از تصاویر را نشان می دهد که هرگز نشان داده نشده اند ، در “اتاق مخفی” ذخیره شده و در سال 2017 به دی دومنیکو سپرده شده اند. پسر آزناوور که از ارامنه تا نسل کشی فراری بود و پس از عبور از اروپا به پاریس پناهنده شد ، خیلی زود شروع به بازی کرد و خود را زود رساند ، و حرفه ای را دنبال کرد که او را به معتبرترین صحنه ها برساند و همچنین در چندین فیلم بازی کند. فردی خوش بین و با اعتماد به نفس ، همیشه متقاعد شده که علی رغم مشکلات فراوان این کار را انجام خواهد داد. وی با سه ازدواج و فاجعه مرگ پسرش پاتریک از مواد مخدر در سن 25 سالگی ، موفقیت های زیادی (در نیویورک پس از بازی در فیلم تیرات سول پیانیست فرانسوا تروفو) و زندگی شخصی خود کسب کرد. این مستند سفری هیجان انگیز است ، تعادل بین موسیقی و تاریخ ، لذت زندگی ، توفیقی که با سادگی تجربه می شود ، با نگاهی کنجکاو به جهان و تصاویر زیبا. برای تأکید بر سکانسی که در آن قهرمان داستان La Bohème را می خواند در حالی که دوربین در اطراف محله های قدیمی مونمارتر می چرخد. همچنین در این حالت ، پرتره قهرمان به عکس دوران او اضافه می شود.